KAFKA

Yine geldin,
Gecenin en olmadık saatinde...
Git, diyorum, git, yorgunum
Anlamıyorsun, anlat diyorsun gözlerinle
Nasıl da sevilesi,
Nasıl da öpülesi bakıyorsun, kıyamıyorum
Fırtınalardayım, diyorum
Çok yoruyor insanlar beni, diyorum
Sen de yorma bu saatte...
Olsun, diyorsun, ya sev ya anlat!
İkisini de yapıyorum,
Sevdikçe dinleniyorum,
Anlattıkça duruluyorum.
Bitti mi, diyor bakışların
Yine kaçacak gibi,
Yine peşinde koşturacak gibi,
Avuçlarımdan sıyrılıyorsun.
Bitmedi, diyorum, bitmiyor,
Dinlerim ama bir şartla,
Diyorsun miyavlayarak,
"göbeğimi kaşı..."
           - Buket Tahmaz Savaş -

ÖLÜM DOKUNUNCA EVE

Bilir misin,

Gidenlerin evlerinde neler olur?

Acı doğar her sabah kahvaltı sofrasına,

Mahzun durur boş sandalyesi sahipsiz,

Boğazda kalır her lokma ekmek,

Gözyaşları önce dışa sonra yüreğe, 

Damlar da damlar tükenene kadar…

Gözler hep takılı kalır hüzünle,

Koltuğuna, yatağına,

Terliğine, oyuncağına…

Özlenir dokunulamaz, elbisesine montuna sarılınır 

Özlenir koklanamaz,  yastığı gömleği koklanır  

Özlenir okşanamaz saçları, 

Fırçasındaki saç telleri toplanır.

Her odadan ses verir gülüşü, nidası,

Ve her kulak çınlaması bıçaktır, sineye saplanır…

O evlerde,

Kim kimin yüzüne baksa gideni görür,

Dillendirilemez ama hep hatırdadır yokluğu,

İlacı yoktur, hep yürekte diridir sancısı,

Anne, baba, evlat, kardeş gittiğinde

Bilir misin kalanlara neler olur?

                     -Buket Tahmaz Savaş-

KELİMELERİM

Ne çok birikmiş meğer
Suskunluğumda kelimelerim
Dev bir dağ gibi,
Dev bir dağ kadar cana yığılmış
Bir o kadar dilsiz
Bir o kadar pejmürde
Yutkundukça büyüttüğüm
Dosta düşmana kırgın
Aşka dargın kelimelerim...
                      -Buket Tahmaz Savaş-